De laatste dag van mijn eerste korte trekking op het Pieterpad. De bewolking is helaas terug vandaag. Al na het eerste halfuur zijn mijn voeten nat door het hoge natte gras. Ik zal hier toch iets op moeten vinden want mijn zogezegde waterproof Goretex-schoenen zijn allesbehalve waterdicht. Ik wandel toch maar dapper door voorbij een mooie kasteelhoeve. Na een lange bosweg bereik ik het mooie kasteel Hillenraedt.
Vlakbij ligt het dorpje Swalmen met op het marktplein een markante wandelboom. Even checken hoe ver ik nog moet...
Het Pieterpad volgt de Swalm richting de Duitse grens.
Vlakbij (en even over) de Duitse grens maakt de route een ruk naar links door het Diergardtscher Wald. Er staan hier en daar mooie paddestoelen.
Verderop wisselt het Pieterpad lange tijd tussen de Prinsendijk op de grens met Duitsland en enkele paden in het bos. Het bulkt hier van de grenspalen. Er liggen ook nog enkele ondergrondse betonnen bunkers van Duitse makelij.
In het grensdorpje Witte stein lijkt de ambiance wat uitgestorven, alleszins op dit moment van de dag (het lijkt er toch wat toeristisch). Ik zet me enkele kilometers verder onder een boom om de eten en in de hoop mijn voeten wat te laten drogen. Met hernieuwde moed zet ik mijn tocht verder richting Venlo. Aan de Wambachgroeve gaat het zowaar bergop. Het pad trekt hier over een oude afvalberg. Na het oversteken van de A74, wandel ik langs een voormalig trappistenklooster om vervolgens af te dalen naar een mooi natuurgebiedje van oude zandgroeves. Hierna is het enkel nog een stuk voetpad tot bij het treinstation van Venlo.
Ik spoor terug van Venlo via Eindhoven, Tilburg en Roosendaal tot in Ekeren. In de zomer van 2018 kom ik zeker terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten