zaterdag 11 februari 2017

Etappe 4: van Ternell naar de Botrange (11,9 +14 km) [GR 573]

Het is vroeg opstaan vandaag voor deze koninginnenetappe door de hoge Venen. Na wat onderhandelen met Rien, die niets gewend is als het op vroeg opstaan aankomt, besluiten we om 07:00 te vertrekken in Leuven. Zelf vertrek ik om 06:00 uit Ekeren om dan via Leuven tot in Ternell te rijden. Rien doet onderweg nog even zijn ogen toe voor een schoonheidsslaapje (niet dat er nog veel te redden valt, maar dat terzijde) en komt uitgerust aan bij de lege besneeuwde parking aan Ternell. Goed ingepakt starten we de afdaling terug naar de Helle.


De GR volgt een brede bosweg parallel aan het riviertje.  De temperaturen die dan eens boven en dan weer onder het vriespunt schommelen hebben enkele mooie ijspegels gemaakt.


Aan een picknickplaats verlaat de GR de brede bosweg voor een wat avontuurlijker pad. We steken de Helle over en komen in het gebied "Bongard" (naar het Duitse "Baumgarten), een prachtig stukje natuur met drassig golvend veen, enkel vrijstaande bomen en .... mijn favoriet type pad. Hier kom ik zeker nog eens terug.


De Helle is nog steeds onze leidraad.


Het pad is echter zeer zompig en niet altijd even duidelijk te volgen. De bovenlaag is bedekt door een dun laagje sneeuw en ijs, maar daaronder is het nog steeds diepe modder. Mijn linkervoet maakt al meteen kennis met het veen tot boven m'n enkel.


We sukkelen voort, vaak van graszode naar graszode. Als er dan een stukje knuppelpad is, mondt het vaak uit op een diepe plas zodat we toch weer rond moeten gaan. Het blijft wel een zeer mooi pad.


Stilaan wordt het pad beter begaanbaar en krijgen we aan de noordkant een eerst zicht op een leeg stuk afgebrand hoge venen.


Aan een splitsing volgen we jammer genoeg niet het knuppelpad (dat is zeker nog voor een andere keer), maar volgt de GR enkel brede grasbermen op de grens tussen bos en veen.  


We krijgen een uitgestrekt zicht op de sombere, lege, ruwe maar oh zo mooie hoge venen.


Nog een laatste vallei overwinnen en dan bereiken we het hoogste punt van België bij de Signal de Botrange.


We zetten ons neer op het uitzichtplateau voor onze boterhammen. Het is inmiddels ver over de middag. Het stuk moeilijk begaanbaar pad langs de Helle heeft zijn tijd in beslag genomen. De pijnlijke arm van Rien speelde de laatste kilometers weer op. Hij moet jammer genoeg hier stoppen en neemt de bus van aan de Botrange terug naar Eupen. Ik wil niet opgeven, maar zal niet mogen treuzelen om nog voor het donker terug aan de auto te zijn. Via een traject dwars door het Veen uitgestippeld op mijn kersverse wandelkaart van dit gebied, wandel ik terug richting Ternell. Het traject begint met mijn favoriete type pad...


maar een paar honderd meter voorbij een oude Pruisische grenspaal sla ik af op een wederom erg drassig pad. Op de graspollen stappen is de truck om niet weg te zakken.


De leegheid en stilte zijn indrukwekkend. Er staat geen wind en het enige dat je hoort is af en toe een vliegtuig, verder is het muisstil zoals ik al lang niet meer heb gehoord. Wauw! 


Het pad is niet altijd even duidelijk te volgen dus ik ben toch wat opgelucht wanneer ik aan de rand van het veen kom en nog steeds op het juiste pad zit. Ik volg de rand Noordwaarts over opnieuw een prachtig pad. De eerste beek moet ik nog overspringen, over de volgende staat een schilderachtige houten brug.


Wat verder daal ik terug af richtig de Helle en neem na het oversteken een lange brede bosweg terug naar Ternell. Onderweg begint het hevig te sneeuwen. Een half uur voor zonsondergang bereik ik mijn auto na één van de prachtigste wandelingen tot nu toe.

2 opmerkingen:

  1. DE Hoge Venen zijn in elk seizoen de moeite. Genoten van je verslag.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat ziet er een uitdagende wandeling uit. Zeker in die omstandigheden.

    BeantwoordenVerwijderen